Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα Κυριακής Γ' Ματθαίου (25/06/2017) με Θεολογική ανάλυση.



 
  

Ἀπόστολος Κυριακῆς 18 Ἰουνίου 2017 (Ρωμ. β΄ 10-16) 
- Ἡ καλλιέργεια τῆς συνειδήσεως
 
Αδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, ᾿Ιου­δαίῳ τε πρῶτον καὶ  Ἕλληνι· οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥ­­­μαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι πα­ρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων — ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.


«Ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως»

Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴ γνω­ρίζει ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἀ­­­­­κόμη καὶ οἱ εἰδωλολάτρες, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, «ἐν­δεί­κνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γρα­πτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως»· δηλαδὴ ἔχουν στὶς καρδιές τους γραμμένο τὸ νόμο ποὺ τοὺς διαφωτίζει νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Ὁ νόμος αὐτὸς εἶναι ἡ συν­είδηση ποὺ δίνει μαρτυρία γιὰ τὸ ἂν εἶναι σωστὴ κάθε πράξη τους.
Μᾶς δίνεται λοιπὸν ἡ ἀφορμὴ σήμερα νὰ δοῦμε τί εἶναι ἡ συνείδηση καὶ πῶς μποροῦμε νὰ τὴν καλλιεργοῦμε, ὥστε νὰ μᾶς καθοδηγεῖ σωστά.


1. Συνείδηση, ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ
Συνείδηση ὀνομάζεται ἡ ἔμφυτη δυνα­τότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ διακρίνει τὸ κα­­λὸ ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ νὰ ἐνεργεῖ μὲ βά­­ση ἠθικοὺς κανόνες. Στὴν ­πραγματικότη­­­­τα ἡ συνείδηση εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ μέ­­σα μας. Αὐτὴ μᾶς ὑποδεικνύει τί ­πρέ­­πει νὰ κάνουμε καὶ τί νὰ ἀποφύγουμε, αὐ­­τὴ ­ἐπίσης ἐπιδοκιμάζει ἢ ἀποδοκιμάζει κάθε σκέψη, ἐπιθυμία ἢ πράξη μας.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὅταν ὁ Θε­ὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, «νόμον αὐτῷ φυσικὸν ἐγκατέθηκε… καὶ αὐ­­­­­το­δίδακτον ἐποίησε τὴν γνῶσιν τῶν κα­λῶν καὶ τῶν οὐ τοιούτων» (PG 49, 131). Δηλαδὴ φύτεψε ὁ Πλάστης μας Κύριος μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀν­θρώπου ὡς νόμο φυσικὸ τὴ συνεί­δηση, κι ἔτσι ἀπὸ μόνος του πλέον ὁ ­ἄνθρωπος γνωρίζει νὰ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό.
Μ’ αὐτὴ τὴ συνείδηση ­συμμορφώθηκαν οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι, ὅπως π.χ. ὁ Ἀ­­­βραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ, ποὺ ἔζησαν πρὶν ἀπὸ τὸ γραπτὸ νόμο καὶ ­εὐαρέ­στησαν στὸν Θεό. Ἐπειδὴ ὅμως μὲ τὴν προ­οδευτικὴ ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας ἡ φω­νὴ τῆς συνειδήσεως διαρκῶς ἐξασθενοῦσε, «ἐδεήθημεν τοῦ γραπτοῦ νόμου, ἐδεήθημεν τῶν ἁγίων προφητῶν, ἐδεήθημεν αὐτῆς τῆς ἐπιδημίας τοῦ Δεσπότου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ ἀνακαλύψαι καὶ ἀνεγεῖραι αὐτήν» (ἀββᾶς Δωρόθεος). Χρειαστήκαμε δηλαδὴ τὸν γραπτὸ νόμο ποὺ παρέδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ. Χρειαστήκαμε ἀκόμη τὸ ἀφυπνιστικὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν καὶ τέλος τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ ἴδιου τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ γιὰ νὰ ξαναφέρει τὴ συνείδηση στὸ φῶς καὶ νὰ τὴν ἀναστήσει.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε συνείδηση. Λειτουργεῖ ὅμως σωστά; Διότι μπορεῖ κάποιος νὰ ὑποστηρίζει ὅτι τάχα δὲν τὸν ἐλέγχει ἡ συνείδησή του, ἐνῶ διαπράττει σοβαρὰ παραπτώματα. Τότε θὰ λέγαμε ὅτι συμβαίνει κάτι παρόμοιο μὲ τὰ μάτια. Ὅταν πάσχει κάποιος ἀπὸ μυωπία ἢ κάποια ἄλλη σχετικὴ πάθηση, βλέπει θαμπὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει ὀρθὰ τὰ πράγματα. Κι ὅσο σοβαρότερη εἶναι ἡ ἀσθένειά του, τόσο πιὸ ἐπικίνδυνο εἶναι νὰ ἐμπιστεύεται τὴν ὅρασή του. Ἔτσι καὶ ἡ συνείδηση πρέπει νὰ εἶναι ὑγιὴς γιὰ νὰ καθοδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια τὸν ἄνθρωπο. Πῶς ὅμως μποροῦμε νὰ καλλιεργοῦμε τὴ συνείδησή μας, ὥστε νὰ λειτουργεῖ σωστά;


2. Ἡ καλλιέργεια τῆς συνειδήσεως
Τὸ πρῶτο καὶ πολὺ σημαντικὸ γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς συνειδήσεως εἶναι νὰ μελετοῦμε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ συνείδησή μας φωτίζεται γιὰ τὸ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τί ἀποτελεῖ παράβαση τοῦ Νόμου του.
Ἐπίσης στὴν καλλιέργεια τῆς συνειδήσεως πολὺ βοηθεῖ ἡ τακτικὴ αὐτοκριτικὴ καὶ ἡ μετάνοια. Λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «Καθὼς τὰ πηγάδια ὅσο σκάβονται, τόσο καθαρότερο καὶ γλυκύτερο νερὸ βγάζουν, ἔτσι κι ἡ συνείδηση, ὅσο περισσότερο ἐξετάζεται καὶ ξεχώνεται ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ εἶναι σκεπασμένη, τόσο καλύτερα μᾶς διδάσκει τί πρέπει νὰ κάνουμε». Ἂς ἐξετάζουμε λοιπὸν συστηματικὰ τὸν ἑαυτὸ μας κι ἂς καταφεύγουμε μὲ μετάνοια καὶ συντριβὴ στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ὅ­­­που λαμβά­νουμε ὄχι μόνο τὴν ­ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ καὶ κατάλληλες συμ­­βουλές ἀ­­­πὸ τὸν ἱερέα – Πνευματικό, ὁ ὁποῖος κατ’ ἐξοχὴν μᾶς βοηθεῖ νὰ ­διακρί­­νουμε τὶ εἶναι σωστὸ καὶ ὠφέλιμο γιὰ τὴ ζωή μας.
Καὶ κάτι τελευταῖο: Ἂς ἀγωνιζόμαστε ὥστε νὰ μὴν παραβαίνουμε τὶς ὑποδείξεις τῆς συνειδήσεώς μας, ἀκόμη καὶ σ’ αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε μικρὰ κι ἀσήμαντα. Γιατί, ὅπως λέει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος, ἀπὸ τὰ μικρὰ αὐτὰ καὶ ἀσήμαντα φτάνουμε νὰ καταφρονοῦμε καὶ τὰ μεγάλα.
❁ ❁ ❁
Ἡ συνείδηση! Ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀντηχεῖ στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας. Ἂς καθαρίζουμε τὸ ἐσωτερικό μας γιὰ νὰ ἀ­­­­κοῦμε κρυστάλλινη τὴ φωνή της, κι ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ ­συμμορφώνουμε τὴ ζωή μας πρὸς τὶς ὑποδείξεις της. Νὰ ­ζητοῦμε δὲ καὶ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου ­Πνεύ­­­μα­­τος διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, ὥστε ἡ συνείδησή μας νὰ φωτίζεται καὶ νὰ ἁγιάζεται, γιὰ νὰ μᾶς καθοδηγεῖ ὀρθὰ στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας.


Εὐαγγέλιον Κυριακῆς 25 Ἰουνίου 2017, Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. ς΄ 22-33)
Εἶπεν ὁ Κύριος· ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ­ὀ­φθαλ­μός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτει­νὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ­πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις ­δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ­ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονή­σει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ­ἐνδύματος; ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ ­οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον ­διαφέρετε αὐ­τῶν; τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσ­θεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξά­νει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολο­μὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς ­κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολ­λῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγον­τες, τί φάγωμεν ἢ τί ­πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. ­ζητεῖ­τε δὲ πρῶ­τον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύ­νην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα ­προστεθήσεται ὑμῖν.

«Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν»
Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν «ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία» τοῦ Κυρίου. Σ᾿ αὐτὴ τὴν περικοπὴ ὁ Κύριος ἀναφέρεται σὲ μιὰ πολὺ πρακτικὴ πτυχὴ τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, στὴ μέριμνα γιὰ τὴ συντήρησή μας. Καὶ τί μᾶς λέει; «Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε»· μὴ φροντίζετε μὲ ἀγωνία καὶ στενοχώρια γιὰ τὴ ζωή σας, τί θὰ φᾶτε καὶ τί θὰ πιεῖτε, οὔτε γιὰ τὸ σῶμα σας τί ἔνδυμα θὰ φορέσετε· ἀλλὰ πρῶτο καὶ κύριο μέλημά σας νὰ εἶναι πῶς θὰ ἀποκτήσετε τὴν ἀρετὴ καὶ πῶς θὰ κληρονομήσετε τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γιατί ὅμως;

1. Ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα εἶναι ἀνώφελη ἀλλὰ καὶ βλαβερὴ
Ὁ Κύριος προτρέπει νὰ μὴν καταλαμβανόμαστε ἀπὸ ἀγωνιώδη μέριμνα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας, διότι αὐτὴ ἡ μέριμνα δὲν μᾶς ὠφελεῖ σὲ τίποτε. Μάλιστα χρησιμοποιεῖ ἁπλὰ ἀλλὰ πολὺ δυνατὰ ἐπιχειρήματα: Ποιὸς ἀπὸ σᾶς, μᾶς ἐρωτᾶ ὁ Κύριος, μὲ τὴ μέριμνά του μπορεῖ νὰ προσθέσει στὸ ἀνάστημά του ἕναν πήχυ (δηλαδὴ περίπου μισὸ μέτρο); Ὁπωσδήποτε κανείς. Ἑπομένως δὲν κερδίζουμε τίποτε μὲ τὴν ἀγωνία μας. Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς συντηρεῖ καὶ ὄχι τὸ δικό μας ἄγχος νὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ πρὸς τὸ ζῆν.
Ἐπίσης προσθέτει: Ἡ ζωὴ δὲν ἀξίζει πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν τροφή, καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ ροῦχο; Ὁ Θεὸς λοιπὸν ποὺ σᾶς ἔδωσε τὰ ἀνώτερα, τὴ ζωὴ καὶ τὸ σῶμα, δὲν θὰ σᾶς δώσει καὶ τὰ κατώτερα, τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ συντήρησή σας;
Καὶ συνεχίζει ὁ στοργικὸς Διδάσκαλος: Κοιτάξτε τὰ πουλιὰ καὶ τὰ λουλούδια, πῶς τὰ τρέφει καὶ τὰ ντύνει ὁ Θεός· καὶ δὲν θὰ φροντίσει ἐσᾶς, ὀλιγόπιστοι, ποὺ εἶστε πολὺ ἀνώτερα πλάσματά Του;
Ἂς προσέξουμε αὐτὴ τὴ στοργικὴ ἐπίπληξη τοῦ Κυρίου: «ὀλιγόπιστοι». Ἀγωνιοῦμε ἐπειδὴ δὲν ἐλπίζουμε στὴν πατρικὴ ἀγάπη καὶ φροντίδα τοῦ Θεοῦ. Ξεχνοῦμε ὅτι ἔχουμε Πατέρα. Καὶ τότε σὰν νὰ μοιάζουμε μὲ ὅσους ἀγνοοῦν τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ ἐπιζητοῦν μόνο τὰ ἐπίγεια.

2. Πρῶτος στόχος μας ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ

Ὁ Κύριος ὅμως μᾶς ζητᾶ νὰ ἐπιδιώκουμε πρῶτα τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς. Γιατί; Διότι αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, σ᾿ αὐτὸ ἔγκειται ἡ εὐτυχία μας.
Τὸ ὅτι ἔχουμε σῶμα ποὺ ἔχει ἀνάγ­κη νὰ συντηρηθεῖ, τὸ γνωρίζει ὁ Θεός – Αὐτὸς τὸ δημιούργησε. Θὰ μᾶς δώσει ὅ,τι χρειαζόμαστε Αὐτὸς ποὺ φρον­τίζει γιὰ ὅλα τὰ πλάσματά Του. Μάλιστα, ἀ­κούσαμε τὸν Κύριο νὰ δεσμεύεται ἀπέν­αντί μας. Εἶπε: Νὰ ἐπιδιώκετε πάνω ἀπὸ ὅλα τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, καὶ τὰ ἀναγκαῖα ὑλικὰ θὰ προστεθοῦν στὰ πνευματικά. Εἶναι σὰν νὰ λέει ὁ Κύριος: Δῶστε μου τὴ ζωή σας, τὴν ὑπακοή σας, γίνετε παιδιά μου πιστά· κι Ἐγὼ θὰ γίνω Πατέρας σας, ποὺ θὰ σᾶς τὰ δώσω ὅλα, δὲν θὰ σᾶς στερήσω τίποτε.
Μὰ αὐτὸ δὲν λέει καὶ ὁ Ψαλμωδός; Ἤμουν νεότερος ἄλλοτε καὶ τώρα βέβαια γέρασα· ἀλλὰ δὲν εἶδα ποτέ μου εὐσεβὴ καὶ ἐνάρετο ἄνθρωπο νὰ ζεῖ δυσ­τυχισμένος, ἔρημος καὶ ἐγκαταλελειμμένος ἀπὸ τὸν Θεό, οὔτε τοὺς ἀπογόνους του νὰ ψωμοζητοῦν (Ψαλ. λς´ [36] 25).
Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔπλασε γιὰ νὰ ζήσουμε μιὰ σύντομη ζωὴ πάνω στὴ γῆ, γεμάτη βάσανα καὶ μόχθο γιὰ τὴ σωματικὴ ἐπιβίωσή μας. Δὲν εἴμαστε ἐξελιγμένα ζῶα, εἴμαστε προορισμένοι, ἂν τὸ θελήσουμε, νὰ κληρονομήσουμε τὴ Βασιλεία Του. «Καινοὺς οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Β´ Πέτρ. γ´ 13). Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ περιμένουμε καινούργιους οὐρανοὺς καὶ καινούργια γῆ, ὅπου θὰ κατοικεῖ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἁγιότητα. Αὐτὸ εἶναι τὸ ὅραμα τοῦ πιστοῦ, αὐτὴ εἶναι ἡ προοπτική του: νὰ ἑτοιμασθεῖ γιὰ τὴν αἰωνιότητα, νὰ μετανοήσει, νὰ ἁγιασθεῖ, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
***
Ὁ Θεὸς μᾶς ὀνόμασε ἀετούς, ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ σὲ μιὰ ὁμιλία του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «ἵνα οὐρανοβατῶμεν, ἵνα ὑψηλὰ πετώμεθα τοῖς πτεροῖς τοῦ πνεύματος κουφιζόμενοι»· γιὰ νὰ διασχίζουμε τοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ πετᾶμε ψηλά, νὰ ὑψωνόμαστε μὲ τὰ φτερὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· καὶ ὅμως ἐμεῖς σὰν τὰ ἑρπετὰ σερνόμαστε στὴ γῆ καὶ τρῶμε χῶμα (PG 49, 370). Δηλαδὴ ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ζήσει οὐράνια ζωή, κι ἐκεῖνος δυστυχῶς συχνὰ προτιμᾶ νὰ κυνηγᾶ τὰ ἐπίγεια καὶ χωματένια. Τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς δὲν εἶναι νὰ μὴ φροντίζουμε γιὰ τὴ συντήρηση τῆς οἰκογένειάς μας, ἀλλὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε στὰ γήινα, νὰ ἔχουμε σωστὸ προσανατολισμό: πάνω ἀπὸ ὅλα νὰ φροντίζουμε γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Νὰ τὸ δώσει ὁ Θεὸς σὲ ὅλους μας


 πηγή: ο Σωτήρ
Τα είδαμε εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου