Μια προσωπική δημόσια εξομολόγηση ... μια μοναδική εμπειρία ... (αληθινό περιστατικό)

Εμπειρία

του Απόστολου Σαραντίδη

Γίνονται στις μέρες μας θαύματα; Πιστεύουν πολλοί σε θαύματα; Πιστεύουν και όλοι οι επίσκοποι και οι ιερείς σε θαύματα; Είναι ο κόσμος όλος ένα θαύμα; Ζούμε από θαύμα; Είμαστε θαυμαστά κτίσματα κατ' εικόνα και ομοίωση του ακτίστου και αχώρητου Χριστού;

 

 Ιούνιος 2004. Περνάω μια συνηθισμένη ίωση με πυρετό και βήχα. Άλλα προβλήματα υγείας ποτέ δεν είχα. Ούτε κληρονομικά. Παίρνω αντιβίωση, περνά ο πυρετός, παραμένει ο βήχας. Ξαναπαίρνω αντιβίωση, συνεχίζει ο βήχας δυνατότερος. Στις 16 Ιουλίου κάνω δέκατα με τον βήχα και επισκέπτομαι κατόπιν έντονης επιμονής της γυναίκας μου και πάλι τον γιατρό. Εγώ κορόιδευα κι έλεγα πως είμαι καλά. Ανυποψίαστος και στα γρήγορα διότι είχα πολλές δουλειές και έτρεχα στην αγορά. Αυτός διακρίνει στο στήθος μου μελανιές που μόλις εμφανίστηκαν, υποψιάζεται και με στέλνει επειγόντως σε ιδιωτικό μικροβιολόγο και ακτινολόγο. Η ακτινογραφία καθαρή αλλά το αίμα όχι. Με παραπέμπει αμέσως στο κρατικό νοσοκομείο το οποίο άμεσα με ασθενοφόρο με στέλνει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Το ίδιο απόγευμα βρίσκομαι με σωληνάκια και με διάγνωση «οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία» με μεγάλο αριθμό βλαστών στο αίμα και τον μυελό των οστών καρκινικό σε ποσοστό 100%. Αιμοπετάλια (απαραίτητα για την πήξη του αίματος)10 χιλιάδες με όριο το 150. Ήδη έσπαζαν από το πρωί τα τριχοειδή αγγεία και αιμορραγούσα γι’ αυτό και οι μελανιές. 

 

1η σωτηρία- ευκαιρία: Αν δεν άκουγα και δεν πήγαινα στον γιατρό, μέχρι το βράδυ θα πέθαινα από εσωτερική αιμορραγία ή από κανένα εγκεφαλικό και κανένας δεν θα έπαιρνε χαμπάρι από τι πήγα. Μεταγγίσεις και χημειοθεραπεία εφόδου. Τα σκοτώνει όλα ακόμη και τα υγιή κύτταρα. Σε αποστειρωμένο θάλαμο. Όποιος μπαίνει φορά μάσκα. Η γυναίκα μου δίπλα μέρα και νύχτα με μάσκα. Σε πλήρη απλασία. Αριθμός λευκών αιμοσφαιρίων μηδέν (0). Άμυνα μηδενική. Το παραμικρό αγαθό μικρόβιο από τον αέρα μπορεί να μου κάνει λοιμώξεις και να με σκοτώσει. Με συντηρούν με ισχυρά αντιβιοτικά. Μόνο που τα περισσότερα μικρόβια υπάρχουν μέσα στο σώμα που τώρα είναι ανυπεράσπιστο χωρίς την παραμικρή άμυνα. Αρχίζω κορτιζόνη. Υποχρεωτικά μπάνιο καθημερινά για να απομακρύνονται τα μικρόβια από το δέρμα. Σοκ. Επί τρεις μέρες κλαίω που πεθαίνω κι αφήνω οικογένεια με τρία μικρά και δυο ανήμπορους γέρους γονείς (ο πατέρας κατάκοιτος). Αδέλφια δεν έχω. Σόι ελάχιστο. Από τη μεριά της γυναίκας μου όλοι στη Φλώρινα. Μόνοι. Αγωνία για το πώς θα παρουσιαστώ επάνω. Δεν ήμουν και κανένα τόσο καλό παιδί. Όσο έχω τις αισθήσεις μου τηλεφωνώ στον κουμπάρο μου τον παπά – Θωμά (ιερέα στην Ξάνθη, ένας από τους τρεις που είχαμε πάει στον π. Παϊσιο) να μου στείλει επειγόντως έναν πνευματικό από κει κοντά για να εξομολογηθώ. Έρχεται ο παπά – Γιάννης. «Άκου πάτερ μου» του λέω, «δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις αλλά έχω κάνει αυτές κι αυτές τις βρωμιές…». Τά ‘πα. 1ο στάδιο του σεσωσμένου ανθρώπου η κάθαρση της καρδιάς. Έπρεπε να φάω τέτοια σφαλιάρα για να το καταλάβω.

Και αρχίζουν κατόπιν οι λοιμώξεις, κι αρχίζουν οι πυρετοί, μιλάμε για 41,5 κι αρχίζουν οι διάρροιες, κι αρχίζουν οι εμετοί, αρχίζω να μπαίνω σε κατάσταση σηψαιμίας. Το στόμα μου σάπιο από τα μικρόβια που με τρώνε από μέσα. 

 

Διαβάστε τη συνέχεια.......